دومین همایش ملی شفای پایدار با حضور دکتر سید مظفر ربیعی رئیس دانشگاه علوم پزشکی بابل، دکتر خدادوست مشاور وزیر و مدیر کل طب سنتی وزارت بهداشت، دکتر طباطبایی رئیس دانشکده علوم قرآنی و علوم حدیث، جمعی اساتید و اعضا هیأت علمی و دانشجویان و کارکنان در سالن همایش امام علی(ع) دانشگاه علوم پزشکی بابل برگزار شد.
دکتر محمود خدادوست مشاور وزیر و مدیر کل طب سنتی وزارت بهداشت در این همایش، طی سخنانی عنوان کردند: طی سالهای اخیر کلید واژههایی مثل طب اسلامی، طب روایی، طب نبوی، طب رضایی از این دسته عناوین زیاد استفاده میشود.
متاسفانه نگاه یک نگاه اخباریگری به استفاده از ظرفیت دین است درحالیکه دین اسلام یک دین کامل و جامع است. از طرف دیگر انسان یک انسان پیچیدهای با ابعاد بسیار پیچیده و گسترده و تعریف سلامت هم از نگاه مکاتب اسلامی و مکاتب الهی مفهومی بسیار عام گسترده و پیچیده است.
ایشان افزودند: طبیعی است ما از ظرفیت رایج و طب سنتی و مکمل شاید عمدتا به ابعاد جسمانی و روانی داریم میپردازیم درحالیکه استفاده از ظرفیت دین برای سایر ابعاد انسانی خصوصا بعد فرشتگی و بعد روحانی انسان قطعا میشود استفاده بسیار ارزشمندی کرد و برای تعالی انسان و رساندن انسان به کمال مطلق که نمونه برگزاری همایش اینچنینی که به عنوان همایش بین رشتهای با نام شفای پایدار میباشد. آنچه ما معتقدیم در جهانبینی توحیدی شفای اصلی دست خداست و قطعا باید از منابع دینی جستجو کرد.
مشاور وزیر بهداشت گفتند: در اینگونه همایشها باید استفاده درست را از روایات و آیات و مباحث دینی جستجو کرد برای سلامتی انسان به مفهومی که در صحیفیه سجادیه حضرت امام سجاد(ع) به گونهای زیبا میفرماید: از خداوند طلب سلامت و عافیت شافیه نامیه میکند. و قطعا این میتواند در مقابل سوءاستفادههایی که امروز از روایات با نگاه اخباریگری برای سلامت جسمانی استفاده میکنند، رویکردهای اخباریگری باشد و آسیبی که این نگاه به اعتقادات و باورها و سلامت جامعه مردم بزند جلوگیری کرد .
دکتر خدادوست افزودند: آنچه که در طب ایرانی مطرح شد عمدتا ما در طب ایرانی با استفاده از منابع معتبر و در کنار طب رایج به ابعاد جسمانی و روانی میپردازیم و برنامههایی که داریم به عنوان خدمات و آموزههای طب ایرانی به نظام سلامت ادغام کنیم به عنوان یک ظرفیت مکمل در کنار طب رایج از آن استفاده شود. این مفهوم بدین معناست: طب ایرانی نمیتواند به تنهایی پاسخگوی نیاز سلامت جامعه باشد، از آنجایی که طب ایرانی در اعتقادات و باورهای مردم ریشه و پذیرش بالای دارد یک رویکرد جهانی است، ما این آموزهها و آنچه که درست و منطقی میباشد، در کنار طب رایج برای ارتقاء سلامت و درمان مردم استفاده کنیم از هرگونه افراطیگری باید پرهیز نمود.
ایشان با اشاره به اینکه تولیت سلامت جامعه و طبابت با وزارت بهداشت و درمان است، یادآور شدند: سلامت مردم مربوط به کار طبیبان بوده و اغیار نباید به این حوزه ورود پیدا کنند و بر اساس قانون اساسی کشور که بر پایه دینی و فقهی بنیان نهاده شده، هر کس خلاف قانون رفتار کند، خلاف شرع نیز کرده است.
معاون طب سنتی وزارت بهداشت اظهار کردند: سه تعریف از طب سنتی یا ایرانی اسلامی در کشور وجود دارد:
1. نگاه اول معتقد بوده که چون طب سنتی در دوران تمدن اسلامی به شکوفایی رسیده به آن طب اسلامی نیز میگویند.
2. گروه دیگر معتقدند هر طبیبی که از فیلتر اسلام عبور کند و در حین درمان حلال و حرام را رعایت کند طب اسلامی را رعایت کرده است.
3. سومین گروه معتقدند تنها با استناد به روایات منتسب به معصومین باید طبی بنام طب روایی ایجاد کنیم.
دکتر خدادوست در ادامه گفتند: طب اسلامی در واقع منبعث از این نکته است که انسان ابعادی فراجسمانی دارد و با نگاه مادیگرایانه نمیتوان تمامی ابعاد انسان را درمان کرد. انسان را باید از بعد ملکوتی نگریست و در این راه باید از دین اسلام بهره جست تا انسان به کمال واقعی دست یابد.
معاون طب سنتی وزارت بهداشت با اشاره به این نکته که اولین هنر یک طبیب، شافی دانستن حقیقی خداوند است، خاطرنشان کردند: یکی از بارزترین ظرفیتهای طب سنتی ما در این بوده که طبیبانی مانند جرجانی و ابنسینا داشتهایم که، بهقدری به مرحله اجتهاد رسیده بودند که تنها خداوند را شفا دهنده واقعی میدانستند.
ایشان افزودند: در طب سنتی اسلامی نگاه و جهانبینی توحیدی بر همه چیز غلبه دارد.
دکتر خدادوست یادآور شدند: رسالت اسلام این بوده که راهبردهای اساسی را برای رسیدن به کمال مشخص کند، اما اگر ما برای درمان بیماریها، تنها بخواهیم به روایات اکتفا کنیم، آن زمان تکلیف درمان بیماریهای نوظهوری که روایاتی در خصوص آن نوشته نشده چه خواهد شد؟
معاون طب سنتی وزارت بهداشت با اشاره به اینکه نباید از روایات استفاده ابزاری شود گفتند: این سوءاستفاده از روایات به اعتقادات دینی و سلامت مردم ضربه میزند.
ایشان گفتند: برای سلامت جامعه باید از عقل و تجربه نیز استفاده کرد و اگر روایاتی در خصوص درمان بیماری وجود داشته، باید نخست اصالت و حقیقی بودن آن آشکار شده و سپس برای تعمیم آن به زمان و مکان امروز، دست به پژوهش زد.